Hindi ko akalaing 112 taon na pala ang lumipas mula nang lumaya diumano ang Pilipinas sa dayuhang pananakop. Madali kasing makalimutang may binasa palang proklamasyon ng kalayaan mula sa mga Kastila si Hen. Emilio Aguinaldo sa Kawit, Cavite noong Hunyo 12, 1898, na siyang ipinagdiriwang ng bansa taun-taon. Pero ano ba ang nangyari sa mga sumunod na taon? Ano na ba ang sitwasyon ngayon?
Sa kasalukuyang panahon ay marami sa mga manggagawa ang boluntaryong pinagbibitiw sa kanilang mga trabaho ng kanilang mga kompanya, kapalit ng pagbayad sa kanila ng separation pay. Bunga raw kasi ito ng nagaganap na krisis pang-ekonomiya. Pagtanggap ng manggagawa ng bayad mula sa kompanya, palalagdain siya nito ng Waiver and Quitlaim kung saan nakasaad na […]
Hindi naman lingid sa ating kaalaman na ang sex, gender at sexualidad ay normal na bahagi ng buhay ng tao, bata man o matanda. Ngunit bakit tila traumatiko para sa marami ang mabanggit man lamang ang salitang sex sa loob ng klasrum. Bakit ba hindi natin masabi-sabi o mailathala ang mga salitang “titi, puke, bayag, tinggil, suso, utong, kantot, uring” at marami pang ibang “bulgar” o “bastos” na mga salita, gayong bahagi ito ng ating katawan at bahagi ng ating kultura at kaakuhan?
Sa “Prinsipyo o caldero: Why Noynoy won in Luisita,” ikinwento ni Lisandro E. Claudio kung paanong “sinamantala” ng Liberal Party ang hirap at gutom sa Hacienda Luisita para manalo doon si Noynoy Aquino – kahit may pananagutan ito sa kahirapan, kawalan ng reporma sa lupa, at masaker doon.
Sana hindi ito lumipas katulad ng karaniwang balita. Mahalagang pangyayari ang pag-atake ng gobyernong Israeli sa “Marvi Marmara,” barkong naglalaman ng mga di-armadong delegado mula iba’t ibang bansa at ng mga tulong sa mga mamamayan ng Gaza, kasama ang mahahalagang kagamitang medikal. Ayon sa balita, siyam na katao ang napatay, at nahadlangan ang pagdaong ng kinakailangang tulong.
Sa pamamagitan ng opisyal na estadistika, ang masama’y napapaganda o hindi nahahalata. Nakakayang lunurin ng mga numero’t teknikal na termino ang mga argumentong sumasalungat sa mga pahayag ng gobyerno.
Matagal na rin akong naninigarilyo, simula pa fourth year high school. Natagpuan namin ng matalik kong kaibigan noon ang halina ng sigarilyo, ilang buwan bago kami opisyal na magtapos ng high school: bonding moment, ideya ng pagiging cool, sense of freedom, at sense of maturity. Pinaso pa nga namin ang bahagi ng aming braso bilang simbolo ng wagas na pagkakaibigan (pero ngayon, kahit sa Facebook, hindi na kami nagpapansinan).
Inimbitahan ako ng mga kaibigan sa Pinoy Weekly, progresibong publikasyong online sa wikang Filipino, na magkolum sa kanila. Mahirap silang tanggihan. Una sa lahat, karangalang maimbitahan ng masigasig na staff ng Pinoy, na naglalabas ng mga impormasyon at komentaryong hindi inilalabas ng midyang mainstream. Sa panig ko, na nagsusulat ng komentaryong pinipilit kong maging progresibo, magandang pagkakataon ito na umabot sa mas maraming mambabasa. Gusto ko ring mag-ambag, sa abot ng makakaya, sa pagsisikap na magpundar ng isang sentro ng progresibong midya sa wikang Filipino.
Pinili nilang magpakasal sa pinakamainit na tag-init sa matagal na kasaysayan ng bansa. Ito ang panahong kapapaligo pa lamang, namumutiktik na ng pawis ang katawan habang nagbibihis. At matapos magbihis, parang nakapaligo na naman ang hitsura: basang-basa ang pangangatawan.
Alam ko. Huli na ang lahat para itanong kung sino ang binoto mo para Senador. Naiproklama na ang 12 nanalo at hindi kasama sa mga ito ang dalawang pangunahing personahe ng progresibong kilusan - sina Liza Maza at Satur Ocampo.
