Inimbitahan ako ng mga kaibigan sa Pinoy Weekly, progresibong publikasyong online sa wikang Filipino, na magkolum sa kanila. Mahirap silang tanggihan. Una sa lahat, karangalang maimbitahan ng masigasig na staff ng Pinoy, na naglalabas ng mga impormasyon at komentaryong hindi inilalabas ng midyang mainstream. Sa panig ko, na nagsusulat ng komentaryong pinipilit kong maging progresibo, magandang pagkakataon ito na umabot sa mas maraming mambabasa. Gusto ko ring mag-ambag, sa abot ng makakaya, sa pagsisikap na magpundar ng isang sentro ng progresibong midya sa wikang Filipino.

May ilang tanong na sumulpot at may sagot na ako. Ano ang lalamanin? Dahil inimbitahan nila ako, pakiwari ko, nagustuhan nila ang mga pinaksa ko sa blog ko, kaya ganoon pa rin – kung anu-ano. Ano ang porma? Gusto kong tumugma sa estilo ng Pinoy – magaang at nakakatawa kung maaari. Matagal ko na ring gustong paikliin ang isinusulat, kaya ako na ang nagsabing 300 salita lang. Gaano kadalas? Lingguhan sana, sa minimum. Paano ang blog? Mauuna nang isang araw ang pag-upload sa website bago sa blog. Ano ang ortograpiya? Iginagalang ko man ang ortograpiya ng Pinoy, akin ang gagamitin.

Pinaka-excited ako sa pagpapaikli sa 300 salita. “Kapirasong Kritika” ang ngalan ng blog ko, pero mas “Kilometriko” ang naging tamang pang-uri. Sa totoo lang, marami akong naiisip isulat na maikli lang – na hindi ko nagagawa dahil hindi akma sa nakagawiang pormat ng blog. Naeengganyo akong magsulat nang maiksi pero siksik. Maraming posibilidad: sipi sa mga sulatin at maikling reaksyon, komentaryo sa kulturang popular, opinyon sa musika bagamat sa pop kaysa sa progresibo, pang-araw-araw na repleksyon – bukod sa kadalasan nang suri sa lipunan at pulitika. Mas angkop kasi ang mga ito sa 300 salita.

Hindi ako nangangako at kaya rin 300 salita ay para hindi matrabaho. Pero dahil naengganyo ako, baka maging mas madalas pa ito sa linggu-linggo.

(Ang nasa larawan, si Samuel Beckett, ay kamukha lamang ng may-akda.)