Kahapon, apat na taon nang nawawala sina Karen Empeño at Sherlyn Cadapan, mga estudyante ng Unibersidad ng Pilipinas, at si Manuel Meriño, magsasakang kapwa-organisador ng dalawa. Para sa mga nakasubaybay sa isyu, wala nang dudang dinukot sila ng militar sa ilalim ni Hen. Jovito Palparan, berdugong militarista. Isang taon pagkatapos, ilang minutong nagpakita sa bahay ng byenan niya si Sherlyn. Ayon sa magkapatid na Reynaldo’t Raymond Manalo, na nakatakas sa pagkakadukot ng militar, grabeng tinortyur ang dalawa pagbalik ni Sherlyn sa kampo dahil nagplano itong tumakas — bukod pa sa tinotortyur talaga sila. Wala nang balita sa kanila pagkatapos.

Organisador sila ng mga magsasaka, umalis sa pagiging estudyante bagamat naging tunay na iskolar ng bayan. Tinalikuran nila ang relatibong magandang hinaharap ng mga iskolar ng bayan sa kasalukuyang sistema, dahil hindi maganda ang hinaharap dito ng bayan. Habang patungo sa mga lungsod at ibang bayan ang migrasyong itinutulak ng sistema, tumungo sila sa kanayunan para ialay ang kanilang natutunang kakayahan at ang kakayahan nilang matuto. Sa mga taong walang guro, doktor, abogado, negosyador, katuwang – dito sila sumanib para maging katulad, hindi para punuan ang kakulangan ng sistema kundi para palitan ito ng komunidad na makatao.

Bahagi sila ng hanay ng mga nakapag-aral na lumubog sa nakakaraming maralita para isulong ang pagbabagong panlipunan. Na bahagi naman, ayon kay Eqbal Ahmad, progresibong intelektwal na Pakistani, ng tradisyong mauugat sa Marxismo. Aniya, nakamit ng Marxismo ang mga tagumpay nito “sa konteksto ng pagpopokus ng kaisipan ng uring nakapag-aral, ng isang seksyon nito kahit paano, sa mga tao bukod sa sarili nila – sa mahihirap, uring anakpawis, inaapi, mahina, maging sa nasa malayo.” Bago nito, relihiyon ang siyang nagtuturo ng ganito. Ipinakilala ng Marxismo, aniya, ang sekular na “konsepto ng kabutihan, ng di-narsisistikong pagtingin sa buhay.”

Katarungan para kina Karen, Sherlyn at maraming iba pa!

27 Hunyo 2010