Ito ang maningning na gabi na noong magtatapos ang buwan ng Hunyo ay tinanaw-tanaw na ng mga manunulat na lumahok sa taunang patimpalak na mula pa noong dekada 50 ay bukambibig na bilang “Palanca.” Sa gabing ito nagaganap ang pagkakamit ng mga mapalad na manlilikha ng medalya, sertipiko at cash, na katibayan na ang kanilang akda ay pinagkaisahan ng mga hurado na gawaran ng gantimpala bilang akdang namumukod sa hanay ng mga akdang pawang humihinging itanghal na karapatdapat parangalan.

Ang Gantimpalang Palanca ay isa nang tradisyon sa kasaysayan ng kontemporaneong panitikan ng Filipinas. Bilang parangal, itinuturing itong katibayang “may dangal” na ikinakapit sa isang akda ang pasya ng tatlo/limang eksperto na nagsuri at nasiyahan sa tula/kuwento/dula/nobela na kanilang binasa.

Ano ba ang naging batayan sa pagpaparangal sa nagwaging likha? Galing sa akademya ang karaniwang hinihirang na hurado, kaya’t ang mga propesor at manunulat ay naghahanap ng mga katangiang kinikilala sa unibersidad at kolehiyo bilang makabuluhan at makasining. Makabuluhan dahil ang pinapaksa ay suliraning moral, sosyal at politikal na kinasangkutan ng mga tauhan o persona.

Makasining dahil masinop at kasiya-siyang napalitaw ng mga sangkap ng anyo at ng wika ang suliraning nakabuod sa akda. Ang pagkapagwagi ng akda ay bunga ng matamang pagtimbang sa halaga at ganda ng likha ayon sa mga pamantayang umiiral sa akademya. May mga kritiko at awtor na nagpasubali na sa pamantayang “Palanca”, ngunit masasabi naman na sa mahabang panahong namili ang kompetisyong Palanca ng mahuhusay na akda, matagumpay nitong nagampanan ang pagpapalanaganap ng kamalayang makasining sa hanay ng mga kabataang manunulat. Ang mga antolohiya ng nagwaging mga akda na inilabas ng Palanca ay tunay na kayamanan ng panitikan, at hindi kataka-takang ang Parangal Palanca ay patuloy na kinikilala bilang pamantayang pampanitikan na hindi matatawaran. Tunay na masasandigan ng isang manlilikha ang kanyang mga nagwaging akda bilang mga likhang nagdulot ng dangal sa kanyang pangalan.

Ang dangal na dulot sa isang manlilikha ng isang parangal ay iginagawad ng isang panlipunang institusyon. May mga taong gumagalaw sa loob ng institusyon, at ang tibay ng kanilang pagkilala ay sinusukat ayon sa reputasyon ng mga nagpasya sa gawad. Sa kagandahang-palad ng mga manunulat, ang institusyong kumakatawan sa Gantimpalang Palanca ay empresang pangkalakalan na hindi nakakaramdam ng pangangailangang pakialaman ang resulta ng parangal na itinataguyod nito. Ito ay magandang kapalaran para sa mga manunulat. Ang karangalang kanilang tinatanggap mula sa La Tondena Incorporada ay walang bahid ng manipulasyong pumapabor sa isa o ilang naghahangad ng “dangal.”

Sa ating kapitalistang lipunan, ang dangal ay kalakal na minimithing makamtan ng mga mamamayang hangad kilalaning nakaaangat ang katayuan sa lipunan. At ang parangal ay pagkakataon na nagbubukas ng daan, kaya’t ang taong may ambisyong matanghal bilang “may dangal” ay humahanap ng paraan upang magkamit ng “dangal.” Maaaring iyon ay taong impluwensyal, maaaring serbisyo, at maaari din namang suhol kung kinakailangan. Nangyayari din ang kabaligtaran. Ginagamit din ng nagbibigay ng “dangal” ang parangal upang pag-ibayuhin ang kanyang impluwensiya sa taong pinararangalan, upang magbayad ng utang na loob sa taong subsob sa paglilingkod sa kanya, at upang suhulan ng “dangal” ang taong gusto niyang maging tauhan.

Ang tinatawag na National Artist Award ay parangal na may mahaba nang kasaysayang nagsimula pa sa panahon ng Martial Law, sa pangangasiwa ni Imelda Marcos bilang kasangkapan ng kanyang asawang diktador. Si Imelda ang itinayong imahen noon ng di-umano’y “nakangiting diktadura,” at ang kanyang pagtataguyod sa sining at kultura ay sinagisag ng paghirang ng mga itinuring niyang ulirang artista na pinarangalan bilang “pambansang artista.”