Matapos ang baha, binaha ang mamamayan ng dalawang kakatwang anunsyo mula sa National Disaster Coordinating Center na muli’t muling inaalingawngaw ng mga coverage ng balita: una, kung hindi kinakailangan, huwag gamitin ang sasakyan dahil naantala ang operasyon ng pagtulong at pagligtas; at ikalawa, iwasang gamitin ang cell phone dahil binabara ang frequency waves para sa operasyon.

Maraming antas na taliwas itong anunsyo. Una, para itong chicken-or-egg. Hindi mo naman gagamitin ang sasakyan mo kundi naman kailangan para magtiyak ng pag-uwi ng mga mahal sa buhay, o bumili ng gamot sa botika, at iba pang baha-related na aktibidad. Hindi mo rin naman ilalabas ang sasakyan kung alam mong babahain sa ganitong magnitude.

Bakit hindi alam ng awtoridad ang magnitude ng pagbaha? Bakit walang isinaalang-alang sa mahabang nakaraang panahon na mag-invest nang hindi urong-sulong, a la-tsamba, pamali-mali ang prediksyon ng panahon? Naalaala ko nang nasa Japan ako, o pati sa kasalukuyang nagsu-surf ng panahon sa ibang bansa. Kada oras ay plantsado na ang detalye kung may araw, gaano kainit o kalamig sa labas, kung gaano kalakas o kahina ang ulan. At plantsado na rin ito nang isang linggo.

Sa klase ng infrastruktura ng weather forecasting, pati ang iba pang infrastruktura ng telekomunikasyon, kalsada, flood-control at pamamahala sa pamayanan, namamayagpag ang pangangailangan makapag-text at sa ilan piling pagkakataon, makatawag sa kapwang nais pagbigyan-alam ng kagyat na kalagayan at pakiwari. Natural na sa panahon ng disaster at katastropeo matingkad ang paggamit ng cell phone.

Kung maayos ang infrastruktura ng pamamahala, hindi na kakailanganin pang sabihin na hindi makakauwi ang nagtratrabahong ina dahil wala siyang masakyan pauwi, o 18 oras nang nasa ibabaw ng bubong ang mag-anak na nag-aantay ng pag-una ng pagtaas ng baha o ang pagligtas ng rubber boat, o na karagdagang baha ang mararamdaman dahil maglilikas ng malawak ng tubig ang mga napupunong dams sa Luzon.

Samakatuwid, ang mga anunsyo ay mga anunsyo ng paghahabol sa pagkainutil ng gobyerno sa sarili nitong programa ng disaster management. Lubhang huli at mabagal ang kanilang reaksyon sa paglikas ng mga taong nasalanta ng baha. Kulang-kulang ang gamit, lalo na ng rubber boats, na ang rekurso ng mamamayan ay ang kani-kanilang naitabing salbabida at floaters pang-swimming sa tag-araw.

Anunsyo para lamang masabing may ofisyal na anunsyo, at kung gayon, ofisyal na aktibidad para sa disaster management. Kahit naman, sa nakaraang 24 oras, humupa na ang baha sa maraming lugar at ang mamamayang dating nasa bubong nila ay maari nang lumipat sa mas ligtas na bahay ng kamag-anak o manatili na lamang sa nasalantang bahay.

Kaya ikalawa, ito ay para que pa na pagkakataon. Para saan pa at ginagawa ang mga anunsyo kung ang mga anunsyo ay wala namang halaga na sa buhay ng mga isinasalbang mamamayan o ang mga mamamayang nakapagsalba na sa sarili nilang kaligtasan? Ano pa ang silbi ng anunsyo sa panahon tapos na ang pinakamasahol na bahagi ng pagkasalanta ng baha?

Para na lamang inaakdaan ng gobyerno ang sarili nitong kapasidad na may paglahok man lamang sa pagliligtas ng mamamayan at pamayanan, kahit wala. Ayaw pang tuldukan ng gobyerno ang disaster dahil sa kawalan-lubos na kahandaan sa panahong aktwal na nagaganap ang disaster. Inutil ito, at sa panahon ng post disaster, kaya na rin naman ng maraming mamamayan at grupo na isalba ang kanyang lagay.

Ang anunsyo ay naghuhudyat ng failure ng pamamahala. Laway ang tugon sa panahong mas higit pa sa laway at buhay ang dapat ialok. Kung ikaw ang nasa bubong, kasama ng inyong pamilya, walang magawa kundi umasang huwag naman po sanang mangyari ang maaring mangyari, o naanod ng rumaragasang alon ng ilog, ang hibla ng pag-asang mabuhay ang siya na lamang nananatiling dahilan para tiisin ang peligrosong predikamento.