Sa aking pag-alaala, ngayon pa lang ako nakatunghay sa bagong anyo ng protesta. Ito ang video conference sa internet – ang press conference ni Melissa Roxas, ang Filipina Amerikanang in-abduct kasama ng dalawa pang katao, kinulong, tinortyur, pinagbintangan na siya si Maita, taga-Canada, at pinakawalan. Heto ang link sa Arkibong Bayan: http://www.arkibongbayan.org/2009/2009-06-June28-melissaroxaspresscon/melissapresscon.htm#video.

Emosyonal ang pagbasa ni Melissa ng kanyang pahayag. May kumalat nang testimonya ito sa internet. Tunay na makabagbag damdamin. Sabi nga ng Kat, isang guro sa UP, sobrang ganda at ayos ng pagkakasulat na maari itong gamitin sa kanyang pagtuturo. Malinaw ang pagbabalik-alaala sa naganap sa kanya, lalong malinaw ang kawalan-hustisya kay Melissa at kanyang kasamahan.

Ang kanyang testimonya sa internet—nakasulat at binabasa, may audio at video footage—ay bagong paraan ng pagrehistro ng protesta sa lalo pang tumitinding human rights violation ni Gloria Arroyo. Hindi na lamang accountable si Arroyo bilang Commander-in-Chief ng militar, kundi mismong mga kamay niya ay may bahid na rin ng dugo at tinta ng pagmamalabis sa batayang karapatang pantao ng mga mamamayan.

Hindi nga ba’t si Jovito Palparan ay naging heneral sa kanyang termino, at ngayon ay kongresman ng partylist na tiyak na alyado rin kay Arroyo? Hindi nga ba’t ang mga sundalong pinaghihinalaang dumukot kay Jonas Burgos ay na-promote na rin? At ang militar ay patuloy na tumatamasa ng malalaking taunang budget, promosyon para sa mga retiradong heneral sa foreign service, pati na pagtaas ng sweldo sa SSL-3? Ipinagpapatuloy ni Arroyo ang politisasyon ng militar bilang tagapagtaguyod ng pansariling interes at ng interes ng kanyang faksyon ng naghaharing uri.

Mabigat ang pakikinig sa umiiyak na tinig ni Melissa. Parating napuputol ang kanyang binabasa, sumisinghot sa sipon sa ilong, para lang siyang biktima ng gahasa sa korte: muling ipinapaalaala ang kanyang insidente. Pero di tulad ng biktima sa korte, tunay na ahensya ng individual ang iginigiit na tinig ni Melissa.

Siyang pinitpit ng Estado ni Arroyo, muling nagsasalita, lumalaban at nakikibaka imbes na natural na rekurso ng mga biktima at kanilang pamilya—ang manahimik, magsawalang-kibo, manamlay, at sisihin ang kanilang sarili. Mayroon din nito, pero ang mas matingkad ay ang kapasidad ng isang kasama na itransforma ang takot at pananalig sa tapang at paninindigan.

Mahirap ang video conferencing. Naalaala ko ang aking sariling pag-teleconference. Ang hirap bumuo ng pangungusap, argumento at paliwanag. Mahirap tantyahin ang kausap dahil wala nga sa harap. At sa daan-daang nakinig kay Melissa, hindi pagkalito ang kanilang nararamdaman kundi reafirmasyon kung bakit kahit sa pinakamatinding pagpapahirap sa pakikibaka, kinakailangan pa ring magpatuloy, lalong paigtingin ang pakikibaka.

Tinanong si Melissa ng kanyang taga-usig, “Handa ka na bang mamatay?” At ito ang isinasaalang-alang ng lahat ng kumikilos sa pagpapalaya ng bayan. Sa katunayan, parang package deal na ito kapag piniling mag-organisa at magmulat ng kapwa. Pero ang hindi naman isinasaalang-alang ay lahat naman tayo ay mamamatay.

Maaring piliing mamamatay na may takot. O mabuhay nang may pangamba at kinatatakutan. Di ba parang buhay na patay na itong kawalan-kalidad ng pamumuhay? O harapin ang takot, at itransforma ito sa tapang, at lumaban?

Sa pagbabasa ni Melissa ng kanyang pahayag, muli niyang ginunita ang kanyang mga bangungot. At malinaw sa kanya, na ang kanyang pahayag at paggunita ay nagpapanatili sa posibilidad na makamit ang katarungan para sa kanyang sarili at sa napakarami pang biktima ng paglabag sa karapatan pantao ni Arroyo.

Maalab—long-distance at virtual, tunay at sa diwa ng pagkilos ng mga kasama saan man naroroon—na pakikiisa sa iyo, Melissa!